MARÍA XOSÉ QUEIZÁN.
Troqueles reiterados
o reloxe e o sol
alcuñaron moedas efímeras
que repetían todas
a mesma cara e a mesma cruz.
A costa e o mar
escamotearon unánimes dorsos
permutadores da mesma
lonxicua evasión.
Temos un estragoado diagrama
repasado por todolos novelos do horizonte
que viraron a proa e a rosa dos ventos.
MARÍA VICTORIA MORENO MARQUÉZ.
Se eu achase a palabra
donda, escintilante,
tan lene coma o peito da andoriña,
tan rexa coma a face da verdade...
Se eu achase a palabra
de lume, de auga, de aire,
de terra aloumiñada pola brisa
que arrola cada tarde...
Se eu achase a palabra
limpa, espida, que cabe
no efémero latexo dun salouco
e abrangue a eternidade...
Se eu achase a palabra
de amor que iluminase
esta esfera que treme estarrecida
na sombra e na soidade...
Se eu achase a palabra
eu pintaría o planeta de paz e liberdade.
